سازمان بهداشت جهانی (WHO) بر این باور است که برخی از افراد شرایط لازم را برای اهدای پلاسما ندارند.
این سازمان در تعاریف خود بر این نکته تاکید می‌کند که افراد در صورت داشتن بیماری یا احساس بیماری، قابلیت اهدای پلاسما را ندارد و برای این افراد، فرآیند اهدا حتی می‌تواند زیانبار باشد.
در تعریف سازمان بهداشت جهانی، بیماری به معنای عادی نبودن شرایط جسامنی افراد و وجود مشکل خاص در کل یا بخشی از ارگان‌های بدن است.
به گفته این سازمان، اولین موردی که در اهدای پلاسما باید مورد توجه قرار گیرد، حالت بیمارگونه چه به صورت بیماری مزمن و چه به صورت بیماری حاد است.
نکته قابل توجه بعدی هم سلامت ذهنی افراد است؛ اگر فرد ثبات روانی پایدار نداشته باشد، نباید به‌عنوان اهداکننده پذیرفته شود.
همچنین افراد با سابقه بیماری‌های روانی هم نمی‌توانند پلاسما اهدا کنند، حتی اگر مشکل روانی آن‌ها درمان شده باشد؛ زیرا این افراد در گذشته داروهایی را مصرف کرده‌اند که عوارض آن، در سلامت جسمی فرد اثرگذار بوده و ممکن است همچنان این عوارض وجود داشته باشد. بیماری‌های مانند اختلال دوقطبی، اختلال عدم توجه، افسردگی و… از جمله بیماری‌های روانی قابل توجه است.
سازمان بهداشت جهانی همچنین فهرستی از افرادی که نمی‌توانند پلاسما اهدا کنند را ارائه کرده است، اما بر این نکته نیز تاکید می‌کند که پذیرفتن افراد برای اهدا، بر اساس صلاح‌دید پزشکان مراکز اهدا صورت می‌گیرد و برای مثال در موارد خصوصی و شخصی، پزشکان مراکز جمع‌آوری اهدا می‌توانند با مراجعه به کتب پزشکی تصمیم‌گیری کنند.
اولین موردی که در این لیست نوشته شده است، آلرژی است. بنابراین افراد با آلرژی‌های شدید نسبت به مواد روتین و واکنش‌های آنافیلاکتیک، نمی‌توانند پلاسما اهدا کنند چراکه این افراد معمولا مصرف‌کننده داروهای آسم و آلرژی هستند.
همچنین افراد بالای 70 سال سن، برای اهدا مناسب نیستند. مورد بعدی روابط جنسی است که حتما باید مورد پرسش قرار گیرد؛ برای مثال افراد هم‌جنسگرا نمی‌توانند اهدا پلاسما داشته باشد.
طبق منابع اطلاعاتی جهانی، افراد با سابقه اعتیاد به مواد مخدر، حتی اگر ماده مخدر تزریقی نباشد، نمی‌توانند پلاسمای خود را برای کمک به ساخت داروهای بیماران خاص اهدا کنند.